Objective

The aim of this study was to assess the degradation behavior by measuring the H₂ release of a biodegradable composite consisting of a polylactic acid matrix reinforced with 30% wt. spherical magnesium microparticles (PLA/Mg) as potential bone augmentation material in combination with dental implants of either titanium or polyetheretherketone (PEEK) in order to evaluate the potential influence of the titanium dental implants on the corrosion behavior of the Mg particles within the PLA matrix.

Methods

Three PEEK dental implants and three titanium dental implants were put into a central perforation of six PLA/Mg-discs. These samples were incubated at 37 °C for 30 days in McCoy’s 5A modified medium and the H₂ release was evaluated.

Results

Between day 7 and day 16 the average H₂ release per cm² of the surface of the PLA/Mg-samples in combination with the titanium implants was significantly higher than that of the sample group combined with the implants of PEEK (3.1 ± 0.4 ml vs. 2.8 ± 0.4 ml). This significant difference disappeared afterwards, whereas the H₂ release was highest at day 30 and amounted 3.5 ± 0.7 ml/cm² for the group with the titanium implants and 3.2 ± 0.8 ml/cm² for the group with the PEEK implants.

Significance

Regarding the similar values of the degradation depending H₂ release of the two implant material groups, the co-implantation of a PLA/Mg composite is not only possible with new metal-free implant materials such as PEEK, but also with conventional implants of titanium.

نمونه ترجمه مقاله:دانلود ترجمه مقاله کامپوزیت

1. مقدمه

ایمپلنت های دندانی به عنوان ریشه های مصنوعی برای نگه داشتن پروتزهای دندانی عمل میکنند ،با بازگردانی کردن عمل اصلی از طریق ایمپلنت های دندانی ،کیفیت زندگی و وضعیت غذایی بیماران متاثر میتواند به شدت بهبود یابد یک شرط اولیه برای قرار دادن ایمپلنت های دندانی وجود مقدار کافی حجم استخوان در منطقه ی مورد نظز از فک  میباشد. بیشینه ی تولید حجم استخوان در شش ماه اول بعد از ازدست دادن دندان میباشد برای جبران کردن  این استخوان از دست رفته یک تقویت استخوان میتواند ضروری باشد که توسط بزرگ سازی حجم استخوان به وسیله ی اضافه کردن استخوان و یا بافت تعریف می شود. برای تقویت کردن حجم استخوان از دست رفته ی چشم گیر پیوند یک غشاء بیرونی انعطاف پذیر از استخوان قبل از کاشت ایمپلنت توصیه می شود. در بیشتر موارد عیوب استخوانی این پیوندهای استخوانی خود به خودی به صورت یک انتخاب باقی مانده اند به منظور کاهش زمان کلی درمان و برای آسان کردن مداخله ی جراحی دوم تکنیک حلقه ی استخوانی تشریح شده است. این تکنیک تک مرحله ی برای تقویت استخوان مستلزم به پایداری ایمپلنت دندانی توسط یک حلقه ی شکل داده شده از پیوندهای استخوانی خود به خودی  همزمان با کاشت ایمپلنت میباشد. پیوند استخوانی خود به خودی از وضع نامساعد افزایش فساد که همراه با برداشت پیوند در منطقه ی دوم جراحی است دچار ضرر می شوند و تعداد زیادی از موارد آلوپلاستیک[1]  به عنوان جایگزین برای جلوگیری از این مداخله ی موازی پیشنهاد داده شده اند. در این رابطه ماده ی سینتیکی ای می تواند مطلوب باشد که به سهولت در دسترس بوده و به مرور زمان کاملا و بدون کاهش حجم با استخوان طبیعی جایگزین شود. یک کامپوزیت زیست تخریب پذیر که پایه ی آن اسید پلی لاکتیک که توسط ذرات کروی منیزیم تقویت شده است میتواند به عنوان همچنین ماده ای نمایش داده شود. این کامپوزیت در اصل برای تولید ورق های تجزیه‌پذیر  استئوسنتز[2] تصور میشد. این ماده میتواند به صورت حلقه ی استخوانی به صورت سودآور برای تقویت یک مرحله ی در نوک استخوان استفاده شود.

[1] Alloplastic

[2] Osteosynthesis