در این مطالعه، به بررسی رابطه بین توانایی مدیریتی و REM و تاثیر توانایی مدیریتی بر رابطه بین REM و کارایی آتی شرکت می پردازیم. برای دستیابی به REM، با پیروی از Roychowdhury (2006) و Kothari et al. (2016)، هزینه های تولید غیر عادی و مخارج اختیاری غیر عادی را برآورد می کنیم. نتایج بدست آمده نشان می دهد که مدیرانی با توانایی بالاتر، از مدیریت سود مبتنی بر فعالیتها کمتر استفاده می کنند. نکته جالب توجه تراینکه، تشخیص می دهیم مدیرانی با توانایی بالاتر، تاثیر منفی REM بر کارایی آتی شرکت را بهتر کاهش می دهند. در تستهای اضافی، این گونه استنباط می کنیم که مدیرانی با توانایی بالا، مدیریت سود تعهدی یا مدیریت از طریق جابجایی طبقه بندی را بر REM ترجیح می دهند.