مطالعه حاضر مسأله مشارکت فعال توابع متعدد تجاری را در تصمیم گیری های صادراتی مورد بحث قرار می دهد و سطوح مختلف آن را به عنوان پیش بینی کننده عملکرد صادرات مورد اشاره قرار می دهد. مدیریت پراکندگی صادرات یک کار پیچیده زیرا اثر آن روی موفقیت صادرات وابسته به اقتضا های مختلف است. سطوح بالاتر پراکندگی صادرات هنگامی مفید هستند که محیط مشتری صادرات آشفته تر باشد و در عین حال محیط فناوری آشفته تر باشد و شرکت اشتراک اطلاعات کمتری را به کار گیرد. در همه موارد دیگری که بررسی شدند، سطوح بالاتر تمرکز تصمیم گیری صادرات (یعنی سطوح پایین تر پراکندگی صادرات) باید پذیرفته شود.