Abstract

Sustainable development requires that development patterns that meet the needs of the present generation do not harm the needs of future generations. Sustainable development not only demands the sustainability of natural resources and the environment, but also emphasizes sustainable human welfare and resident happiness. Urban sustainable development can be achieved easily at local scales. Urban sustainable development efficiency (USDE) reflects the relevant efficiency of human welfare and resources and the environmental input into an urban system. This paper presents an assessment framework of urban sustainable development based on the reality of natural resource limitations and human welfare needs, and evaluates the performance of urban sustainable development in Chinese cities as a case study.

The assessment framework is constructed based on natural resource inputs and human welfare outputs. The assessment index system includes 11 specific indicators, and data envelopment analysis was chosen to assess the urban sustainable development performance of 287 cities in China. The USDE results of the sample cities showed an increasing trend in sustainability over the past three decades, with visible spatial differences. By assessing the urban development of society, economy, and industry in China, the results reflected various characteristics and differences in urban development. The methods and index system used in this study can be used to reveal temporal and spatial differences in urban development resource inputs, human welfare, and environmental support.

نمونه ترجمه مقاله:

1. مقدمه

مفهوم توسعه پایدار از زمان ایجاد خود در 20 سال پیش، که با عنوان الگوی توسعه تعریف شده، که نه تنها نیازهای نسل فعلی باکه نیازهای نسلهای بعدی را نیز برآورده می کند، در سراسر جهان پذیرفته شده است (کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه 1987؛ سازمان آموزشی علمی و فرهنگی سازمان ملل 1997). با اینحال، توسعه پایدار تلاش کرده تا عملا از یک مفهوم پیشرفت کند. در اکثر موارد، توسعه پایدار به کاهش فشار محیطی و طبیعی تاکید کرده و یا بر رفاه انسانی و حقوق منطقه ای تمرکز می کند (بانک جهانی 2003). توسعه جهانی بیانگر توسعه بشر و افزایش رفاه انسانی است. توسعه پایدار به دنبال وحدت نسلهای معاصر و آینده، نیازهای منطقه ای و جهانی، روندهای زمانی و مکانی، محیط و توسعه، و کارایی و عدالت است (درنزر 2002). بعلاوه، توسعه پایدار به دنبال تعادلی بین افزایش در جامعه و اقتصاد و کاهش منافع حاشیه ای محیطی و اکولوژیکی می باشد و بطور پیوسته توسعه همکاری مناسب منافع اتقصادی و عدالت اجتماعی را دنبال می کند (راگرز 2006، اپسکور 2011، وجنویک 2014). هدف توسعه پایدار حفظ ظرفیت انتقال محیطی و ظرفیت حمایت از خدمات می باشد درحالیکه چارچوب مفهومی پایداری شهری با عملکردهای مختلف اکوسیستم شهری ارتباط دارد (نیومن 1999، آلبرتی 2010). چشم انداز سیستماتیک توسعه پایدار، که ابتدا توسط دانشمندان چینی بررسی شد، توسعه پایدار را با عنوان عملیات کلی سیستمهای اجتماعی- اقتصادی- طبیعی براساس توسعه پایدار هر زیرسیستم درنظر می گیرد (ژائو و همکاران 1999، نیو 2008، کای و چو 2012).

شهرسازی شکل غالب توسعه جهانی اجتماعی و اقتصادی است (یانگ 2012، بونی و فراگکیز 2013. شهرها دارای جمعیت درحال افزایش، فعالیت انسانی گسترده، تقاضاهای خدمات محیطی و اکولوژیکی بزرگ، و تمرکز استفاده از منابع و مصرف هستند (زینگ و همکاران 2009، موری و کریتودولو 2012). همچنین شهرها کالاها و خدمات را به انسانها ارائه می  دهند، که بموجب آن رفاه انسانی بطور کارآمد ایجاد می شود. با اینحال، این شدتها و تمرکز بالای توسعه موجب ایجاد بیماری شهری می شود که توسعه پایدار شهری را به چالش می کشد. بسیاری از محققان مطرح کرده اند که توسعه پایدار می تواند به آسانی در مقیاس محلی با عنوان توسعه پایدار محلی بدست آید، که شهرها یک نمونه بارز هستند همچنانکه اکوسیستمهای پیچیده تضمین کننده توسعه پایدار اجتماعی و اقتصادی، مصرف نسبتا کارآمد منابع طبیعی، و آلودگی محیطی کمتر هستند (بوگلیارلو 2004، هولدن و همکاران 2008). توسعه پایدار شهری یک روش از توسعه پایدار در مقیاس محلی (اپسکور 2011)، ازجمله ملاحظات و روشهای توسعه پایدار شهری مانند زنجیره منابع طبیعی پایدار، حفاظت پایدار از سیستمهای شهری از خطرات زیست محیطی، و بهبود کیفیت زندگی