دانلود ترجمه مقاله استفاده تشخیصی از اضافی باز در اختلالات اسید باز – NEJM 2018

For almost 100 years, clinicians have been trying to assess acid– base disturbances accurately and to unravel the mechanisms involved.1,2 Many schemes have been introduced to describe acid–base disorders. The three most commonly used methods of quantifying these disorders are the physiological approach, based on the renal and lung acid–base interaction3 ; the physicochemical approach (also called the Stewart method), based on strong ions and pH-related changes in weak ions such as albumin and phosphorus4,5; and the base-excess approach, based on quantification of the change in metabolic acid– base status as provided by the blood gas machine.6-12 Standard base excess is one of the most extensively studied prognostic markers used to evaluate patients with trauma in the acute care setting.6 Although standard base excess is provided worldwide by most commercial blood gas analyzers,6,9-12 many physicians are unaware of its relevance and how to make use of this marker. This review discusses the value of standard base excess and includes several case vignettes that show the benefit of the base-excess approach in clinical practice.

نمونه ترجمه مقاله:دانلود ترجمه مقاله اختلالات اسید باز

دیدگاه تاریخی

برای درک توسعه اضافه  باز  استاندارد، باید با تاریخ ارزیابی اسید- باز در دهه های 1950 و 1960 آشنا شد. در سال 1952، یک اپیدمی مخرب پولیومیلیت اپیدمیک  Copenhagen (شهری در دانمارک) را در برگرفت. تقریبا 3000 بیمار در مدت 4 ماه بستری شدند. اکثر بیماران   در بیمارستان Blegdam ، که یک بیمارستان عفونی است ، بستری شدند. حدود 345 بیمار مبتلا به پولیومیلیت  خیارکی بودند که بر عضلات تنفسی و بلعیدن تاثیر می گذارد. در زمان آغاز اپیدمی فقط یک آزمون آزمایشگاهی باز  اسیدی در دسترس بود:  غلظت کلی  دی اکسید کربن در خون. از آنجا که فشار جزئی دی اکسید کربن (Pco2) قابل تعیین نبود، به نظر می رسید که مقادیر بالای  دی اکسید کربن یا بی کربنات ، بیشتر  نشان دهنده آلکالوز با منشاء نامشخص باشد تا یک اسیدوز تنفسی مزمن. در طی یک ماه ، در اوج اپیدمی، 27 نفر از 31 بیمار مبتلا به پولیومیلیت  خیارکی درگذشتند. یک جلسه برای بحث در مورد این فاجعه برگزار شد؛ در میان شرکت کنندگان Bjørn Ibsen، متخصص بیهوشی، و Poul Astrup، رئیس آزمایشگاه بیمارستان  حضور داشتند. ایبسن متوجه شد که دی اکسید کربن نشان دار شده ، موجب افزایش سطوح بالای بی کربنات خون شد و این مقادیر نشان دهنده آلکالوز با منشا ناشناخته نبود. بر اساس تجربیات پیشین ایبسن در بیمارستان عمومی ماساچوست، که در آن کودک مبتلا به  کزار  با کورار[1] و تهویه دستی از طریق یک تراکئوستومی تحت درمان قرار گرفت، او تصور کرد که تهویه مصنوعی ممکن است به بیماران مبتلا به پولیومیلیت  کمک کند. در بیمارستان بلدمام، ایبسن از تهویه کیسه ای دستی برای درمان یک دختر 12 ساله که  اندام های فلج شده بودند  و  دچار سیانوز و بریدگی نفس شده بود، استفاده کرد. پس از انجام تراکئوتومی، او با موفقیت از طریق یک لوله اندوتراکئال  هوادهی  شد. سپس 1500 دانشجوی پزشکی و دندانپزشکی برای تهیه تهویه برای بیماران مبتلا به پلیومیلیت  در بیمارستان بلگدام به مدت 165000 ساعت حمایت تهویه ای ،  استخدام شدند و در نتیجه، حدود 100 بیمار جان خود را حفظ کردند. انتخاب نامزدها برای تهویه حمایتی عمدتا بر اساس اندازه گیری Pco2 در خون بود. یک PH متر کوچک توسط یک شرکت محلی تهیه شد و با استفاده از معادله هندرسون-هاسلباچ با استفاده از pH و بی کربنات، Pco2 توانست  با استفاده از یک نمودار برآورد شود ، که اعلام یک دوره جدید اسید باز  بالینی بود.

[1] curare