Abstract

Two studies report on the contribution of emotional intelligence to self-reported resiliency beyond that accounted for by the three most often cited contemporary personality trait models. The Resiliency Scale for Young Adults (RYSA), Trait Emotional Intelligence Questionnaire Short Form (TEIQue-SF), Big Five Questionnaire (BFQ), Mini International Personality Item Pool Scale (Mini-IPIP), the HEXACO-60, and Eysenck Personality Questionnaire Revised Short Form (EPQ-RS) were administered to 186 Italian university students and 189 Italian adult workers. Hierarchical regression analyses showed that EI accounted for additional variance in resiliency beyond that offered by each of the four personality trait models for both samples.

نمونه ترجمه مقاله:

1. پیشگفتار

جوانان در گذر از نوجوانی به بزرگسالی با چالش‌های بسیاری مواجه می‌شوند که از حضور در دانشگاه یا وارد شدن به جهان کار تا تغییرات در روابط و برنامه‌ریزی برای آینده تغییر می‌کنند (پرینس-ایمبری، ساکلوفس و نوراستوک، 2017).[1] تحصیلات پس از دوره‌ی متوسطه، تجارب استرس‌زائی را به همراه دارد که ممکن است شامل مدیریت افزایش استقلال و ایجاد روابط جدید در فشارهای اضافی برای دستیابی و انتخاب حرفه ای باشند (گلزتر-لوی، بورتن و بونانو، 2012؛ استلنیکی، ساکلوفس و نورداستوک، 2015).[2] با وارد شدن به دنیای کار، تغییرات سریع و نامشخص و تحولات شغلی و حرفه‌ای مکرر منجر به استرس اضافی در بیشتر مشاغل می شود (دی فابیو کنی، 2016؛ ون دن هیوول، دموروتی، بیکر، و شافلی، 2010).[3] انعطاف‌پذیری را می‌توان به عنوان منبعی کلیدی برای مدیریت استرس و فشارهای زندگی روزمره در نظر گرفت (دی فابیو و کنی، 2015؛ دی فابیو و پالاززشی، 2015؛ دی فابیو و ساکلوفس، 2014آ، 2014ب).[4]

انعطاف‌پذیری شخصی، توانایی فرد در مدیریت چالش‌ها و مشکلات در تمام مراحل و حوزه‌های زندگی و «برگرداندن روحیه قبلی» پس از مشکلات را توصیف می‌کند (مستن، 2001، 2004؛ مستن و همکاران، 2004؛ مستن و رایت، 2009).[5] مستن (2001، 2004) تاکید می‌کند که انطعاف‌پذیری، در سیستم‌های اساسی عملکرد انسان شکل می‌گیرد و نشان دهنده‌ی یک منبع سازگار برای افرادی است که با عوامل استرس‌زا و شرایط مشکلی مواجه می‌شوند. لاتر، کیکچتی، و بکر (2000)[6]، بین انعطاف‌پذیری شخصی (بلک و بلک، 1980؛ بلک و کرمن، 1996)[7]، که به عنوان یک صفت شخصیتی توصیف می‌شود، و انعطاف‌پذیری به عنوان یک فرآیند پویای تعامل در خصوصیات فردی و شرایط زیست محیطی (مستن، 2007، 2014) تمایز قائل می‌شوند.

در حالی که تعدادی تعریف و مقیاس وجود دارد که ادعا می کنند انعطاف‌پذیری را می‌سنجند (پرینس-ایمبری، ساکلوفس، و وزلی[8]، 2015)، مدل جدیدتری توسط پرینس-ایمبری (2006، 2007آ، 2007ب)، پرینس-ایمبری و ساکلوفس (2013، 2014) و پرینس-ایمبری و همکاران (2017) ایجاد شده است که هم مفهمومی عملیاتی و هم معیارهایی از انعطاف‌پذیری و انعطاف‌پذیری شخصی را ارائه می‌دهند. مدل انعطاف‌پذیری شخصی (پرینس-ایمبری، 2006، 2007آ، 2007ب) که زیربنای هر دو مقیاس کودک/نوجوان و بزرگسال است، توسط جنبه‌های از پیش شناخته شده‌ی تجربه شخصی که مربوط به سه سیستم توسعه‌ اصلی می باشد، بوجود می آید: حس تسلط (داشتن مهارت)، حس وابستگی و واکنش‌پذیری هیجانی. حس تسلط (مهارت) (پرینس-ایمبری، 2006، 2007آ، 2007ب) شامل

[1] Prince-Embury, Saklofske, & Nordstokke, 2017

[2] Galatzer-Levy, Burton, & Bonanno, 2012; Stelnicki, Nordstokke, & Saklofske, 2015

[3] Di Fabio & Kenny, 2016; Van den Heuvel, Demerouti, Bakker, & Schaufeli, 2010

[4] Di Fabio & Kenny, 2015; Di Fabio & Palazzeschi, 2015; Di Fabio & Saklofske, 2014a, 2014b

[5] Masten, 2001, 2014; Masten et al., 2004; Masten & Wright, 2009

[6] Luthar, Cicchetti, and Becker (2000)

[7] Block & Block, 1980; Block & Kremen, 1996

[8] Veseley