دانلود مقاله تاثیر پلاسیبو بر لرزش در حال استراحت در بیماری پارکینسون – الزویر ۲۰۱۸:یافته اصلی مطالعه حاضر آن است که تجویز دارونما باعث کاهش عینی مشخص دامنه لرزش حدوداً ۵۳ درصدی بیماران مبتلا به tPD می گردد. شایان ذکر است که کاهش لرزش در واکنش دهندگان به دارونما مشابه کاهش حاصل از تحریک دوپامینرژیک بزونزا ناشی از آپومورفین بود. داده های ما بیانگر کارآیی دارونما در لرزش در حال استراحت مربوط به PD مطابق با یافته های پیشین گزارش شده درباره علائم کم تحرکی (یعنی کندی و سختی) است.

مقاله انگلیسی+ترجمه فارسی

فهرست مطالب

چکیده
۱- مقدمه
۲- روش ها
۲-۱- افراد آزمایش
۲-۲- معاینه الکتروفیزیولوژیکی
۲-۳- طرح آزمایشی
۲-۴- تجزیه و تحلیل آماری
۳- نتایج
۴- بحث
منابع

چکیده

مقدمه: هدف مطالعه حاضر بررسی اثر آپومورفین و دارونما بر لرزش در حال استراحت در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون با لرزش غالب (tPD) بود.
روش ها: پانزده بیماران tPD نامنویسی شدند. هر بیمار تحت دو درمان در دو روز متوالی قرار گرفت: در روز نخست به بیماران به صورت زیرجلدی دارونما تزریق شد در حالی که در روز دوم به آن ها آپومورفین داده شد. در هر روز، بیماران تحت سه جلسه ثبت الکتروفیزیولوژیکی قرار گرفتند: T0، T1، و T2 که به ترتیب قبل، ۳۰ دقیقه، و ۶۰ دقیقه پس از درمان می باشند. تغییرات الکتروفیزیولوژیکی دامنه لرزش با استفاده از یک شتاب‌سنج سه محوره مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج: دارونما در بهبود لرزش در تمام بیماران tPD (0.009 = p) در T1 برخلاف T2 موثر بود. هشت نفر از ۱۵ بیمار tPD (53.3 درصد) با کاهش حداقل ۷۰ درصدی دامنه لرزش نسبت به شرایط پایه (واکنش دهندگان) به دارونما پاسخ دادند. در مقابل، هفت نفر از ۱۵ بیمار tPD (46.7 درصد) هیچ تغییری را در دامنه لرزش بعد از تجویز دارونما (افراد فاقد واکنش) نشان ندادند. آپومورفین موجب کاهش قابل توجهی در دامنه لرزش در ظرف ۳۰ و ۶۰ دقیقه در تمام بیماران tPD مورد بررسی گردید. البته، کاهش دامنه لرزش در واکنش دهندگان به دارونما مشابه کاهش حاصل از تحریک دوپامینرژیک ناشی از آپومورفین بود.
نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که دارونما در کاهش لرزش در حال استراحت حدوداً نیمی از بیماران مبتلا به tPD بسیار موثر می باشد. کاهش دامنه لرزش در واکنش دهندگان به دارونما مشابه کهش حاصل از آپومورفین بود. درک مکانیزم های مغزی زیربنایی اثر دارونما بر لرزش در حال استراحت مستلزم تحقیقات بیشتری است.

Abstract

Introduction The aim of our study was to investigate the effect of apomorphine and placebo on resting tremor in tremor-dominant Parkinson’s disease (tPD) patients.
Methods Fifteen tPD patients were enrolled. Each patient underwent two treatments on two consecutive days: on day one the patients received a subcutaneous injection of placebo, while on day two they received apomorphine. On each day, the patients underwent three electrophysiological recording sessions: T0, T1, and T2: before, 30 min, and 60 min after the treatment respectively. Electrophysiological changes in tremor amplitude were evaluated using a triaxial accelerometer.
Results Placebo was effective in improving resting tremor in all tPD patients (p = 0.009) at T1, but not at T2. Eight out of 15 tPD patients (53.3%) responded to placebo with an at least 70% reduction in tremor amplitude compared to the basal condition (responders). By contrast, seven out of 15 tPD patients (46.7%) did not show any variation in tremor amplitude after placebo administration (non-responders). Apomorphine induced a marked reduction in tremor amplitude at 30 min and 60 min in all investigated tPD patients. Of note, the decrease in tremor amplitude in placebo responders was similar to that achieved with dopaminergic stimulation induced by apomorphine.
Conclusions Our study demonstrates that placebo was very effective in reducing resting tremor in about half of patients with tPD. The decrease in tremor amplitude in placebo responders was similar to that induced by apomorphine. The cerebral mechanisms underlying the placebo effect on resting tremor need further investigations.

نمونه ترجمه مقاله:

1. مقدمه

در پانزده سال گذشته، شواهد متعددی از آزمایشات بالینی توجه خود را معطوف کاربرد بالقوه اثرات دارونما در مراقبت های پزشکی نموده اند [1]. بیماری پارکینسون (PD) یکی از اختلالات بالینی اصلی است که در آن نرخ پاسخ به دارونما بالا می باشد. در حقیقت، در PD تا 50 درصد بیماران با بهبود معنی داری در علائم حرکتی به دارونما پاسخ نشان دادند [2]. به طور خاص، به نظر می رسد کلیه حوزه های ناتوانی پارکینسون دستخوش بهبود مرتبط به دارونما قرار داشته و با اثرات بیشتری بر کندی[1] و سختی حرکت نسبت به لرزش همراه است [3].

اغلب مطالعات بر روی بهبود حاصل از دارونما در زمینه علائم کم تحرکی PD همانند سختی [6-4] و کندی [9-7] متمرکز شده اند. به نظر می رسد بهبود حاصل از دارونمای علائم کم تحرکی در PD به واسطه آزادسازی دوپامین درونزاد در جسم مخطط[2] می باشد [10،11]. لرزش در حال استراحت یکی از نشانه های حرکتی اصلی در PD همراه با سختی و کندی [12] است  که در فرکانس 6-4 هرتز رخ داده و عمدتاً اندام های دیستال را در بر می گیرد. البته تاثیر درمان با دارونما بر لرزش در حال استراحت هنوز ناشناخته است.

در مطالعه حاضر، اثرات تجویز دارونما بر لرزش در حال استراحت در بیماران مبتلا به پارکینسون با لرزش غالب (tPD) را بررسی نمودیم. به منظور ارزیابی کمّی تغییرات لرزش، از یک شتاب‌سنج سه محوره برای مقایسه تزریق زیرجلدی آپومورفین با تزریق زیرجلدی دارونما در بیماران مبتلا به tPD استفاده نمودیم.

2. روش ها

2.1. افراد آزمایش

[1] bradykinesia

[2] striatum