دانلود ترجمه مقاله برآورد عملکرد تشخيصی چهار رویکرد جهت تشخيص ژيارديا دئوسناليس – الزویر ۲۰۱۸

دانلود ترجمه مقاله برآورد عملکرد تشخيصی چهار رویکرد جهت تشخيص ژيارديا دئوسناليس – الزویر ۲۰۱۸:از آنجایی که تشخیص قطعی Giardia می تواند یک چالش باشد که این چالش ناشی از عواملی نظیر رهاشدن متناوب سیست ها (intermittent shedding of cysts) در فضولات و تعداد پایین سیست ها در نمونه های دفعی (stool speciments) است (در صورتی که نتیجه آزمون، منفی باشد)، توصیه می شود که یک نمونه ی فضولات، به منظور تشخیص آلودگی Giardia duodenalis، با روش های مختلفی مورد آزمون قرار گیرد. در این زمینه، به نظر می رسد، استفاده از ترکیبی از روش ها، راهکار خوبی برای تشخیص این بیماری پروتوزوآیی باشد. بر اساس یافته های ما و مقایسه ی نتایج ما با نتایج سایر مطالعاتی که قبلا توسط افراد دیگر ثبت شده است، ما پیشنهاد کردیم که روش شناورسازی سولفات روی، بهترین روش آزمایشگاهی برای تشخیص ژیاردیازیس (giardiasis) است.

مقاله انگلیسی+ترجمه فارسی

فهرست مطالب

چکیده
۱- مقدمه
۲- مواد و روش ها
۳- نتایج و بحث
۴- نتیجه گیری

چکیده

بیماری های انگلی روده، از جمله ژیاردیا، از نظر سلامت عمومی مورد توجه هستند. روش های مختلفی برای تشخیص این عفونت انگلی در نمونه های مدفوع مانند شناسایی کیست های پروتوزوآ و تروفوزوئیت ها با استفاده از میکروسکوپ نوری، شناسایی آنتی ژن های خاص توسط ELISA و تکثیر قطعات DNA با استفاده از PCR در دسترس هستند. هدف از این مطالعه، بررسی عملکرد چهار تست آزمایشگاهی برای تشخیص Giardia duodenalis در نمونه های مدفوع از سه گونه میزبان متفاوت با تشخیص قبلی ژیاردیا است. سگ، گربه و انسان بیمار نمونه های مدفوع جدیدی را برای آزمایش دوباره ی ژیاردیا قبل از آغاز درمان با داروهای ضد پروتوزا فراهم کردند.

برای این منظور، نمونه های مدفوع سه گانه از ۵۴ انسان، ۲۴ سگ و ۱۸ گربه در شهر Niterói، RJ، جنوب شرقی برزیل، با میکروسکوپ نوری، ELISA، ایمونوكروماتوگرافی و PCR آشیانه ای مورد بررسی قرار گرفتند. روش شناورسازی سانتریفیوژی، کیست های ژیاردیا را در ۶/۸۹ درصد (۹۶/۸۶) از نمونه های مدفوع تشخیص داد. پروتوزای انگل از طریق ايمونوكروماتوگرافی در ۵/۸۷٪ (۹۶/۸۴) از این نمونه ها تشخیص داده شد. ژیاردیا توسط ELISA در ۸/۶۹٪ (۹۶/۶۷) از نمونه مدفوع ناقلین با تشخیص قبلی عفونت ژیاردیا تشخیص داده شد. ژیاردیا با استفاده از PCR تنها در ۶/۳۹٪ (۹۶/۳۸) از نمونه های مدفوع تشخیص داده شد. براساس این یافته ها، پیشنهاد می کنیم که از میان این چهار آزمایش که در این مطالعه استفاده شده است، تکنیک شناورسازی روی سولفات (Faust et al., 1939) بهترین آزمایش تشخیصی از نظر حساسیت و اختصاصی بودن برای تشخیص G. duodenalis در نمونه های جمع آوری شده از سگ، گربه و انسان است.

Abstract

Enteric parasitic diseases including giardiasis are of public health concern. Different methods are available for the diagnosis of this parasitic infection in fecal samples such as the identification of protozoan cysts and trophozoites by light microscopy, detection of specific antigens by ELISA, and amplification of DNA fragments by PCR. The present study aimed at assessing the performance of four laboratory tests for the detection of Giardia duodenalis in fecal specimens from three different host species with a previous diagnosis of giardiasis; canine, feline and human patients provided new stool samples to be retested for Giardia before initiating treatment with antiprotozoal drugs. For this purpose, triplicate fecal specimens from 54 humans, 24 dogs and 18 cats living in the city of Niterói, RJ, southeast Brazil, were analysed by light microscopy, ELISA,immunochromatography, and nested PCR. The centrifugal-flotation method detected Giardia cysts in 89.6% (86/96) of the fecal samples. The protozoan parasite was detected via immunochromatography in 87.5% (84/96) of these samples.

Giardia was detected by ELISA in 69.8% (67/96) of the stool specimens from carriers with a previous diagnosis of Giardia infection. Giardia was detected by PCR in only 39.6% (38/96) of the fecal specimens. Based on these findings, we suggest that, among the four assays that were used in this study, the zinc sulphate flotation technique (Faust et al., 1939) is the best diagnostic assay in terms of sensitivity and specificity to detect G. duodenalis on serially collected samples from dogs, cats and humans.

نمونه ترجمه مقاله:دانلود ترجمه مقاله ژيارديا دئوسناليس

1. مقدمه

Giardia duodenalis (همچنین به عنوان G. lamblia شناخته شده است) با شیوع و اپیدمی متعدد در میزبان­های بسیار متنوع همراه است (Mekaru et al., 2007; Palm et al., 2003; Painter et al., 2015). روش­های تشخیص سریع و دقیق برای محققان در هنگام برنامه­ریزی و انجام بررسی­های اپیدمیولوژیک بسیار اهمیت دارند و همچنین در هنگام اجرای اقدامات کنترل بیماری در جمعیتی در یک منطقه خاص جغرافیایی مفید هستند (Caccio، 2004). تعدادی تکنیک برای تشخیص ژیاردیا در نمونه­های مدفوع وجود دارد. کیست­های و تروفوزوئیت­های پروتوزوآ می­توانند در زیر میکروسکوپ نور (معاینه کاپرولوژیک) شناسایی شوند، آنتی­ژن­های خاص را می­توان با ELISA و قطعات DNA تکثیر شده توسط PCR تشخیص داد (Babaei et al., 2011; Koehler et al., 2014). انتخاب آزمایش­های تشخیص مناسب به وجود تجهیزات، معرف­ها و تکنسین­های با تجربه، زمان بررسی آزمایشگاهی و هزینه بستگی دارد (Ndao, 2009). پوست­اندازی متناوب کیست­ها در مدفوع، تعداد کم کیست­ها در نمونه مدفوع و عفونت­های بدون علامت، نشانه­ی معیار ژیاردیا هستند و تشخیص را به چالش می­کشند. در نتیجه، عفونت ژیاردیا در تمام میزبان­ها کمتر تشخیص داده می­شوند و شیوع بیماری به میزان قابل توجهی ناچیز پنداشته می­شود (Leib and Zajac, 1999; Ignatius et al., 2012; Painter et al., 2015). هدف از مطالعه حاضر، بررسی عملکرد روش­های کلاسیک و مدرن برای تشخیص عفونت Giardia duodenalis در نمونه­های مدفوع سگ، گربه و انسان از جمله میکروسکوپ معمولی با استفاده از بررسی کاپرولوژیکی با استفاده از تکنیک شناورسازی سولفات روی (Faust et al., 1939)، تشخیص آنتی­ژن­ها با استفاده از ELISA و ایمونوكروماتوگرافی و تشخیص DNA توسط PCR آشیانه­ای است.

2. مواد و روش­ها

جمعیت مورد مطالعه شامل 54 انسان، 24 سگ و 18 گربه در شهر Niterói، RJ، جنوب شرقی برزیل زندگی می­کردند و نمونه­برداری از آن­ها در آزمایشگاه­های بالینی خصوصی محلی انجام شد. در این افراد قبلا ژیاردیا تشخیص داده شده بود، بدین ترتیب نمونه­های مدفوع این بیماران از نظر ژیاردیا مثبت بود و نمونه­های مدفوع جدید فراهم شده