Abstract

How actors embedded in institutions can change those institutions is known as the paradox of embedded agency. Although academic interest in embedded agency has increased in recent years, what enables actors to engage in embedded agency is still not well understood. One resource that may assist actors in realising embedded agency and overcoming political resistance by opponents to change is management accounting, as management accounting can—among other functions—serve as an important information resource for actors willing to engage in embedded agency. Although the existing literature may not explicitly refer to embedded agency, published research studies are likely to already contain some evidence of the role of management accounting as a resource in institutional work. Thus, this study seeks to survey and re-analyse the existing literature for evidence regarding how management accounting may be used as a political resource that enables embedded agency.

For this purpose, the study uses systematic literature review methods and demonstrates why and how management accounting may serve as a political resource in institutional change. The study develops six roles concerning how management accounting may be used as a political resource in the identification of a need for and gaining others’ support for and the implementation of institutional change. It further shows that management accounting may be at interplay with other factors in enabling embedded agency. Finally, the review findings suggest that management accounting may be an important resource not only in legitimising institutional change ex post but also in identifying the need for change, gaining others’ support for change and implementing change.

• مقدمه

مسلما، روش ‌های مختلفی برای تعریف آنچه که یک “نهاد” را شکل می ‌دهد وجود دارد (به عنوان مثال، بارلی و تولبرت، 1997؛ اسکات، 1987). با این حال بیشتر این تعاریف به این معنی هستند که نهادها دارای ساختارهای اجتماعی مهمی هستند که اغلب به طور مسلم و عمیقا در محیطهای اجتماعی خاص مورد استفاده قرار می ‌گیرند (به عنوان مثال، بيرنز و اسکاپنس، 2000؛ ريبيرو و اسکاپنس، 2006). نهادها همچنین به طور منظم به عنوان نشان دادن پایداری و در نتیجه سطح بالایی از انعطاف پذیری و مقاومت در برابر تغییر نگریسته می ‌شوند (اسکات، 2001). برای توضیح اینکه چگونه موسسات ممکن است با این وجود تغییر کنند، یعنی توضیح تغییرات نهادی، دیدگاههای نظری مختلف در طول چارچوب زمانی متفاوت در ادبیات مطالعات سازمانی، غالب شده ‌اند. در دهه ‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، به طور کلی، مطالعات به عنوان ” نهاد گرایی قدیمی ” بر این حوزه غالب بودند (باتیلانا و دآنو، 2009). آن‌ها در وهله اول بر نقش فعالان (سازمان‌ها یا افراد) در توضیح توسعه و تغییر موسسات تمرکز داشتند و بنابراین آنها به این فعالان، آزادی و توانایی عمل به صورت خود مختار و فعالانه را نسبت می ‌دادند. بنابراین فعالان به عنوان منابع اصلی تغییر نگریسته شدند و درجه بالایی از نمایندگی به آنها نسبت داده شد (گرین و لي، 2011؛ ​​سلزنيك، 1949). در مقابل، مطالعات به عنوان ” نظریه نوین نهادی ” در دهه ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ تحت سلطه بود (باتیلانا و دآنو، 2009). این مطالعات به طور معمول فرضشان بر این است که محدودیتهای ساختاری، رفتار فعالان را شکل می ‌دهند که با موسسات سازگار گشته اند (گرین وود و هنینگز، 1996). ترکیب نهادگرایی قدیمی با دیدگاه نوین نهادی و اینکه چگونه فعالانی که جای