کاربرد بالقوه رویکرد برنامه ریزی فرا آرمانی برای حل مشکلات برنامه برنامه ریزی de Novo چند معیاره در مقاله حاضر کشف می گردد . اهداف مشکل برنامه ریزی de Novo به طور روش شناسانه در طول تدوین به اهداف آرمانی تبدیل می شوند تا به تصمیم بسیار مطلوب در محتوی تصمیم گیری چند هدفی دست یابند و تکنیک برنامه ریزی فرا آرمانی پیشنهادی رودریگز اوریا و همکارانش در سال 2002 در ادامه این روش معرفی می گردد. برتری این رویکرد بر روش راه حل چند معیاره معمولی برای مشکل برنامه ریزی de Novo نشان داده می شود و این روش توسط تصمیم گیرندگان به طور انعطاف پذیری تری ترجیح داده می شود و با اهداف صریح اصلی همانند فر ا اهداف ادغام می شوند. در نهایت، استفاده از مدل پیشنهادی برای مورد تصمیم گیری در شناسایی بهترین طرح برای بهره برداری از منبع یابی انرژی بادی امکان پذیری گردید و اثر بخشی رویکرد راه حل پبشنهادی بدیع توضیح داده می شود.

Abstract

This paper explores the potential use of the meta-goal programing approach (meta-GP) for solving multi-criteria de Novo programing problems. Methodologically, the objectives of the de Novo programing problem are converted into meta-goals during formulation, following the meta-GP technique proposed by Rodriguez-Uría, Caballero, Ruiz, and Romero (2002), to arrive at the most satisfactory decision in the multi-objective decision-making context. This approach is shown superior to the conventional ‘multi-criteria solution procedure’ for the de Novo programing problem, in that it provides decision-makers with more flexibility in expressing their preferences, by merging the original explicit goals as meta-goals. Finally, the application of the proposed model to a decision case in identifying the best plan for the exploitation of wind energy sourcing is provided, illustrating the effectiveness of the proposed novel solution approach.

نمونه ترجمه مقاله:دانلود ترجمه مقاله رویکرد برنامه ریزی فرا آرمانی برای حل مشکل برنامه ریزی de Novo

زمانی که شما برای رفع  مشکلات تصمیم‌گیری چند آرمانی (MODM)  دست و پنجه نرم می کنید، پیگیری  بهینگی حقیقی برای اهداف در یک سیستم تصمیم‌گیری مشخص به طور معمول امکان پذیر نیست.  حل این مشکل  به  مبادلات زیادی نیاز دارد  ؛ یعنی،  افزایش سطح رضایت  هر  معیار بدون کاهش توسط هر کسی ساده نیست. ( تزنگ و هوانگ 2014 ) .  بنابراین، هر کسی در کار های  مدل‌سازی تصمیم گیری چند معیاره  باید زمانی   از بده و بستان ها دوری گزیند  که مشخص می گردد  آیا نقطه راه حل بهینه بدست آمده است یا خیر .

زنلی (1982، 1986) برای اجتناب از بده و بستان ها به توسعه  یک رویکرد مبادرت ورزید که  مدل برنامه ریزی de Novo با رویکرد تکنیک راه حل چند معیاره (MCSP )  نامیده شده است . بده و بستان ها در این مدل نادیده گرفته می شوند و جستسجو برای یک سیستم بهینه از طریق شکل گیری مجدد مجموعه راه حل امکان پذیر  de Novo  در دستور کار قرار می گیرد تا بهینگی برای کل معیار های دخیل به طور همزمان حاصل گردد. هدف فرآیند فوق الذکر در مطالعه حاضر این است تا راه حل مشکل برنامه ریزی de Novo را تعریف نماید. موضوعات ذکر شده به طور نزدیکی با مفهوم بهینگی پارتو ربط دارند که در ضمیمه A به طور مفصل شرح داده می شود.

تکنیک راه حل برای مشکل برنامه ریزی de Novo در نسخه اصلی MCSP خودش می تواند از طریق بررسی دارایی خالص سطوح در دسترس منابع در ملاحظه معیار های چند تایی در طول تصیم گیری به حل این مشکل کمک نماید. این دارایی خالص می تواند کار های چند آرمانی فعلی را از طریق  تخصیص بودجه ها مطابق با قیمت های متفاوت منابع بهینه نماید. علاوه بر این وقتی، هزینه پولی مورد نیاز برای طراجی سیستم بهینه جدید بالاتر از کل بودجه در دسترس باشد، زنلی (1995) مفهوم نسبت مسیر بهینه را برای لینک کردن هزینه مورد نیاز به بودجه در دسترس در امتداد مسیر بهینه پیشنهاد داده است. شی (1995) چندین نوع متفاوت نسبت مسیر بهینه به ترقی سطوح بودجه منابع را برای یافتن بعضی طراحی های جایگزین برای سیستم بهینه معرفی کرده است. این کار های ابتدایی تر در نظر داشتند تا مشکل را بهتر حل کنند و آنها در  روش شناسانه اساسی برای حل مشکل برنامه ریزی de Novo مشارکت داشته اند .