Abstract

Food waste is major problem in developed countries, with the latest studies pointing to one third of the food produced worldwide. This problem occurs throughout the food value stream and has economic, environmental and social consequences. This study focuses on a solution developed in Portugal for a specific type of waste, vegetables and fruits discarded by farmers due to aesthetic reasons.

Although with the same quality, their appearance is not within the requirements set by the main retailers and therefore not commercialized and consumed. The project developed to tackle this problem is a non-profit co-op, called Fruta Feia (Ugly Fruit) that commercializes this type of products that farmers cannot sell through the conventional channels. Tested successfully in Lisbon region, is now being replicated in Porto region.

This study aims at assessing the sustainability of this project and its business model regarding the three pillars of sustainability – economic, environmental and social. For this, Life Cycle Assessment, investment appraisal, Social-Life Cycle Assessment and Social Return on Investment methods are used and compared, aiming also at the discussion of the key success factors of Fruta Feia project. Results showed not only the sustainability of the project, but also the suitability of the methods applied to assess the sustainability of a business model.

نمونه ترجمه مقاله:

1. مقدمه

حدود یک سوم از مواد غذایی تولید شده در جهان هر سال هدر می رود. به گفته سازمان غذا و کشاورزی (FAO) کشورهای توسعه یافته هر سال بیش از 1.3 هزار میلیون تن غذا را هدر می دهند که برای تغذیه 795 میلیون نفر که در سراسر جهان گرسنه هستند، کافی است (گوستاواسون، 2011). مقیاس مشکل با توجه به اثرات زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی آن افزایش می یابد. در حقیقت، این زباله نه تنها غیر اخلاقی است، بلکه عواقب محیطی و اقتصادی نیز در پی دارد: آن شامل استفاده غیر ضروری از منابع در تولید آن است؛ اگر مواد غذایی کمتری هدر برود، منابع غذایی کمتری برای تولید مواد غذایی که مصرف نمی شود، مورد نیاز خواهد شد (تیبرگ و تونجس، 2016) علاوه بر این، بسته به سیستم مدیریت زباله، زباله های مواد غذایی ممکن است به دفن زباله ها منتقل شوند که در پی آن، چنین زباله هایی به متان، یک گاز گلخانه ای با پتانسیل گرم کردن کره زمین 25 برابر دی اکسیدکربن در یک مقیاس 100 ساله تبدیل می شود. از لحاظ اقتصادی، زباله های مواد غذایی تأثیر مستقیم و منفی بر درآمد کشاورزان و مصرف کنندگان دارد. بهبود بهره وری زنجیره تأمین می تواند هزینه های غذایی را کاهش دهد، امنیت غذایی را به مصرف کنندگان افزایش دهد و فرصت هایی برای زمینه های تجاری جدید ایجاد کند (پاپارپیروپولو و همکاران، 2014).

از دیدگاه اخلاقی، کیساتیلو و همکاران (2016) بر پارادوکس کالری بیش از حد روزانه در کشورهایی نظیر ایتالیا، لهستان، پرتغال و لیتوانی تأکید کردند در حالیکه در زمان مشابه، سهم قابل توجهی از جمعیت زندگی کننده در شرایط فقر وجود دارد. پارفیت و همکاران (2010) اشاره کردند که زباله یا انحراف غذایی مصرف انسان به عنوان غیر اخلاقی دیده می شود. زباله مواد غذايي بنابراین مشكل خط پایین سه گانه[1] است که بر “مردم، سياره و سود” تأثير مي گذارد (الکینگستون، 1997).

یک مطالعه جامع انجام شده توسط پاپارپیروپولو و همکاران (2014)، زنجیره تأمین مواد غذایی را برای درک علل زباله های مواد غذایی، اثرات زیست محیطی، مالی و اجتماعی تعریف کرد و پذیرش یک روش پایدار تولید و مصرف و کاهش مواد غذایی مازاد و زباله در سراسر زنجیره تامین مواد غذایی جهانی را پیشنهاد کرد.

تیبرگ و تونجس (2016) عوامل اصلی هدر رفتن مواد غذایی و ایجاد مواد زائد را به عنوان محدودیت های زیربنایی، عوامل آب و هوایی و محیطی، کیفیت، زیبایی شناسی و ایمنی و تصمیمات مصرف کننده و کسب و کار شناسایی می کنند. دو علت اخیر از زباله های مواد غذایی بهم ارتباط دارند، زیرا ترجیح برای میوه ها و سبزی های “کامل” سبب شده است مصرف کنندگان و شرکت های تجاری برای حذف مواد غیر استاندارد از زنجیره تأمین تلاش کنند، هرچند که مواد غذایی برای مصرف انسان مناسب هستند. چنین ترجیحی منجر به هدر رفتن حدود 30 درصد از تولیدات کشاورزان می شود. گوستاواسون و همکاران (2011) یک گزارش از FAO منتشر کردند که بیان می کرد ایجاد زباله های قابل توجه از مواد غذایی در اوایل زنجیره تأمین مواد غذایی روی می دهد و استانداردهای کیفیت ظاهر را به عنوان یک علت مشخص می کند. در مناطق صنعتی، یعنی اروپا و آمریکای شمالی، مرحله تولید محصولات کشاورزی، مرحله غالب زیان در گروه محصولات میوه و سبزی است. این زیان ها عمدتأ به دلیل درجه بندی بعد از برداشت توسط خرده فروشان است که در آن به ویژه سوپر مارکت ها، به دلیل استانداردهای دقیق کیفیت مربوط به وزن، شکل و ظاهر، بضی از مواد غذایی را از نظر درجه بندی مواد غذایی خارج می سازند. استانداردهای کیفیت و زیبایی در کشورهای پیشرفته که استانداردهای زندگی بالایی دارند، بیشتر است. تي و همکاران (2014) گزارش دادند که سرانه مواد غذایی در کشورهای توسعه یافته 107 کیلوگرم در سال است، در حالیکه در کشورهای در حال توسعه تقریبأ نصف یعنی 56 کیلوگرم در سال است. ویلرسینو همکاران (2015) همچنین ترجیحات مصرف کننده و استانداردهای کیفیت را در کشورهای اروپایی به عنوان علت زباله های غذایی در سطح تولید کنندگان شناسایی کردند. در حقیقت، اتحادیه اروپا به منظور جلوگیری از این مشکل (مقررات کمیسیون (EC) شماره 1221/2008) تعداد محصولات با استانداردهای زیبایی شناسی را از 24 به 10 در سال 2008 کاهش داد. با این حال، توزیع کنندگان اصلی همچنان خواستار استانداردهای زیبایی شناسی بالا از تأمین کنندگان خود هستند. اگر چه این استانداردها اغلب به عنوان مسئول زیان های عمده اشاره می شوند، با این حال مطالعات کمی در این مورد وجود دارد. ADEME  (2016) یک مطالعه بر روی زباله های مواد غذایی در هر مرحله از زنجیره ارزش را توسعه داد و 32 درصد از زباله ها را در تولید اولیه اندازه گیری

3. triple bottom line problem