Abstract

Many researchers have analyzed the effect of disruptive events, such as natural disasters and economic and market forces, on global supply chains. However, there is a lack of consensus on delineating a universal collection of supply chain risk management practices that will help companies operate in a global market with large-scale disruptions.

In this article, we present an analysis, in conjunction with a worldwide online survey, based on successful global brands and their supply chains. We propose a framework that deploys the dynamics of building supply chain resilience, first linking the design of the supply chain portfolio (local versus global scope, as well as strategic responsiveness versus cost reduction) with supply chain vulnerabilities (external versus internal).

We describe the transition between different supply chain structures as a way of coping with disruptions and thus proactively developing resilience. In this article, we introduce both a supply chain risk management approach and the reactive-by-deployment mode, as illustrated by successful global company examples.

نمونه ترجمه مقاله:

۱. مدیریت ریسک زنجیره تامین

پس از حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر، هنگامی که اختلالات مربوط به سیستم حمل و نقل، شکنندگی شرکت‌هایی را آشکار کرد که متکی بر فعالیت‌های آنی و تولید فراساحلی بودند، مدیریت ریسک زنجیره تامین توجه بین‌المللی را به خود جلب کرد ( شفی، ۲۰۱۵ ). به طور خاص، مدیریت ریسک زنجیره تامین بعد از طوفان کاترینا در سال ۲۰۰۵، زلزله و سونامی ژاپن در سال ۲۰۱۱، و اخیرا ً، آتش‌سوزی وحشتناک در کارخانه پوشاک در بنگلادش، که باعث اختلالات جدی در زنجیره تامین جهانی شد، به یک موضوعی که بسیار نیازمند تحقیق است تبدیل شد. در حال حاضر، ما با چنین اختلالی مواجه هستیم. برای مثال، سیاست‌های بسته مرزی به علت تنش‌های مهاجرت بین‌المللی، حملات تروریستی که حمل و نقل و باربری را محدود می‌سازد، و مشکلات ناشی از موقعیت‌های سیاسی با تاثیر بالا مانند برکسیت انگلیس، همه رویداده‌ای اختلالی هستند که تجارت بین‌المللی را محدود می‌سازند. به غیر از اثرات انسانی و اجتماعی، این نوع رویدادها نشان‌دهنده آسیب‌پذیری شبکه‌های ارزش هستند.

این تفاوت‌ها نشان می‌دهند که بسیاری از شرکت‌ها به یک استراتژی منسجم و جامع نیاز دارند تا به طور مناسب به اختلالات بزرگ واکنش نشان دهند. یکی از جدی‌ترین نتایجی که می‌تواند از این وقایع مهم اخیر ترسیم شود این است که اغلب شرکت‌ها ریسک‌های با تاثیر بالا را نادیده می‌گیرند یا در شناخت آنها بی توجه هستند. علاوه بر این، حتی در میان شرکت‌هایی که چنین ریسک‌هایی را تشخیص می‌دهند، بسیاری برای ارزیابی تاثیر بالقوه با جزئیات کافی غفلت میورزند و نمی‌توانند بر اساس آن واکنش نشان دهند. بسیاری از مدیران به تقلا برای ایجاد قوانین و روال‌های احتمالی برای محیط‌های پیچیده، پویا و با ریسک بالا ادامه می‌دهند. در این رابطه، مطالعه شبکه مقیاس MIT گزارش داد که تقریبا ً ۶۰ % از مدیران به طور فعال در مدیریت ریسک زنجیره تامین مشارکت نمی‌کنند و یا این اقدامات را بی‌اثر تلقی می‌کنند ( سینز & رویلا، ۲۰۱۴ ).

در نتیجه، یکی از اهداف این مقاله پاسخ به این پرسش است : چرا، علی‌رغم دانش جمع‌آوری‌شده ما در برخورد با فجایع و تجربیات گسترده شرکت‌ها در ساخت و اجرای زنجیره‌های تامین بازار جهانی، بسیاری از شرکت‌ها هنوز برای مقابله با اختلالات بزرگ تقلا می‌کنند ؟

به نظر ما، یک پاسخ این است که مدیریت ریسک هنوز یک رشته نسبتا ً جدید در حوزه مدیریت زنجیره تامین است. فقدان پیروزی های سریع برای ایجاد انگیزه برای تلاش‌ها، منجر به عدم وجود راهنمایی مدیریتی موثر در توسعه چارچوب زمانی که شیوه‌های مدیریت ریسک را به کار گیرد و بهترین ساختار زنجیره تامین و استراتژی‌های مربوط به آن انتخاب شود، شده‌است. علاوه بر این، این مقاله یک سوال مهم دیگر را مورد خطاب قرار می‌دهد : چگونه شرکت‌ها می‌توانند با این رویداده‌ای اختلالی دست و پنجه نرم کنند و انعطاف‌پذیری ایجاد کنند در حالی که بر زنجیره ارزش آن‌ها حداقل تاثیر را می‌گذارند ؟