مقاله انگلیسی+ترجمه فارسی

فهرست مطالب

چکیده
۱- مقدمه
۲- مروری بر ادبیات
۲-۱- مدیریت ریسک زنجیره تأمین
۲-۲- توپولوژی شبکه تأمین
۲-۳- شکاف دانش
۳- طرح تحقیقاتی
۳-۱- مدل مبتنی بر عامل
۳-۲- ایجاد شبکه تامین بالادست
۳-۳- مدل مدیریت موجودی
۳-۴- سیستم آزمایشی برای ساختارهای مدیریت موجودی در شبکه
۳-۵- معیارهای عملکرد
۳-۶- طراحی آزمایشات
۴- نتایج و بحث
۴-۱- تاثیر اختلال
۴-۲- کارایی کاهش موجودی
۴-۳- کارایی تغییر مسیر احتمالی
۴-۴- تفاوتهای بین کاهش موجودی و تغییر مسیر احتمالی
۴-۵- کارایی احتمال و کاهش هدفمند
۵- نتیجه گیری
منابع

چکیده

در حالی که مدیریت ریسک زنجیره تأمین یک مجموعه از ابزارهای غنی را برای مقابله با ریسک در سطح دوگانه ارائه می‌دهد، اما توجه کمتری به کارایی مدیریت ریسک در شبکه‌های تأمین پیچیده معطوف شده است. ما این شکاف را با ایجاد یک مدل مبتنی بر عامل برای بررسی رابطه بین ویژگیهای توپولوژیکی شبکه‌های تأمین پیچیده و توانایی آنها برای بهبودی از طریق کاهش موجودی و تغییر مسیر احتمالی، پر می‌کنیم. ما شبکه‌های تأمین بالادست را درجاییکه هر عامل نشاندهنده یک تأمین کننده است شبیه سازی می‌کنیم. الگوهای ارتباط تأمین کنندگان از طریق مدلهای وابستگی تصادفی و ترجیحی ایجاد می‌شوند. هر تأمین کننده با استفاده از سیاست سفارش دهی تعدیل کننده، موجودی خود را کنترل می‌کند. ما سپس بطور تصادفی تأمین کنندگان را تفکیک می‌کنیم و مشاهده می‌کنیم که چگونه توپولوژیهای مختلف در زمان اعمال استراتژیهای مدیریت ریسک بهبود می‌یابند.

نتایج ما نشان می‌دهند که توپولوژی دارای اثر تعدیل کننده‌ای بر کارایی استراتژیهای مدیریت ریسک می‌باشد. شبکه‌های تأمین بدون مقیاس هزینه‌های کمتری را ایجاد می‌کنند و دارای نرخ پرسازی بالاتری می‌باشند و در زمانیکه در معرض اختلالات تصادفی قرار می‌گیرند، نسبت به شبکه‌های تصادفی به موجودی کمتری برای بازیابی نیاز دارد. شبکه‌های تصادفی بطور قابل توجهی نیاز به موجودی بیشتری برای توزیع در سراسر شبکه دارند تا به نرخ پرسازی مشابه شبکه‌های بدون مقیاس دست یابند. کاهش موجودی، نرخ پرسازی را بیشتر از تغییر مسیر احتمالی صرف نظر از توپولوژی شبکه، بهبود می‌بخشد.

تغییر مسیر احتمالی به دلیل تعداد اندک تأمین کنندگان دیگر برای شبکه‌های بدون مقیاس، بخصوص برای اختلالات کوتاه مدت مؤثر نیست. ما همچنین درمی یابیم که استفاده از کاهش موجودی برای بیشتر تأمین کنندگان جدا از هم، تنها زمانی مؤثر است که شبکه در معرض اختلالات مکرر قرار بگیرد، و در غیر اینصورت مقرون به صرفه نمی باشد. کار ما به زمینه نوظهور تحقیقاتی در مورد رابطه بین توپولوژی پیچیده شبکه تأمین و برگشت پذیری آن کمک می‌کند.

Abstract

While supply chain risk management offers a rich toolset for dealing with risk at the dyadic level, less attention has been given to the effectiveness of risk management in complex supply networks. We bridge this gap by building an agent based model to explore the relationship between topological characteristics of complex supply networks and their ability to recover through inventory mitigation and contingent rerouting. We simulate upstream supply networks, where each agent represents a supplier. Suppliers’ connectivity patterns are generated through random and preferential attachment models. Each supplier manages its inventory using an anchor-and-adjust ordering policy. We then randomly disrupt suppliers and observe how different topologies recover when risk management strategies are applied.

Our results show that topology has a moderating effect on the effectiveness of risk management strategies. Scale-free supply networks generate lower costs, have higher fill-rates, and need less inventory to recover when exposed to random disruptions than random networks. Random networks need significantly more inventory distributed across the network to achieve the same fill rates as scale-free networks. Inventory mitigation improves fill-rate more than contingent rerouting regardless of network topology.

Contingent rerouting is not effective for scale-free networks due to the low number of alternative suppliers, particularly for short-lasting disruptions. We also find that applying inventory mitigation to the most disrupted suppliers is only effective when the network is exposed to frequent disruptions; and not cost effective otherwise. Our work contributes to the emerging field of research on the relationship between complex supply network topology and resilience.

نمونه ترجمه مقاله:

1. مقدمه

در طی دهه‌های گذشته، زنجیره‌های تأمین طولانی‌تر شده‌اند و در نتیجۀ جهانی شدن و افزایش فشارهای هزینه به هم مرتبط شده‌اند (Christopher و Holweg، 2011). این ارتباط داخلی بدین معنی است که شکست در یک واحد زنجیره تأمین می‌تواند به طور بالقوه‌ای در سراسر شبکه بطور آبشاری باشد (Schmitt و Singh، 2012)، و بر ریسک نظارت داشته باشد و چالشها را کاهش دهد.

تأمین کنندگان از سطوح مختلف با هم ارتباط برقرار می‌کنند تا الگوهای اتصال مبرم و در عین حال قابل پیشی بینی را که به عنوان “توپولوژی شبکه تأمین” توصیف می‌شود ایجاد نمایند (Thadakamalla و همکاران، 2004).  هدف از مطالعات در مورد توپولوژی شبکه که تحت چارچوب دانش شبکه انجام شده‌اند، آشکار ساختن پدیده رفتاری سیستمهای متصل به یکدیگر می‌باشد که نمی‌تواند از چشم انداز یک نهاد بخوبی شناخته شود. درک نحوه تصمیم گیری در چندین نهاد مرتبط به هم بر انعطاف پذیری کل شبکه، برای مقابله مؤثر با اختلالات ضروری است زیرا شکستها به احتمال زیاد در توپولوژیهای خاصی گسترش می‌یابند (Watts، 2002).

روش‌های مدیریت ریسک زنجیره تأمین (SCRM) به ندرت تأثیر اختلالات را بر شبکه گسترده تأمین در نظر می‌گیرند، درجاییکه گسترش این واژه به ارتباطات فراتر از ارتباطات مستقیم تأمین کنندگان و مشتریان شرکت اشاره دارد. رابطه بین توپولوژی شبکه تأمین و اثربخشی بهبودی از اختلالات با استفاده از استراتژیهای مدیریت ریسک هنوز مورد بررسی قرار نگرفته‌ است.

هدف ما مورد خطاب قرار دادن این شکاف بشرح زیر است. ما پس از مرور کارهای قبلی انجام شده در زمینه SCRM و شبکه‌های تأمین پیچیده، از یک رویکرد مدلسازی استفاده می‌کنیم که چندین توپولوژی شبکه نظری بر مبنای مقالات تجربی موجود ایجاد می‌شوند. توپولوژی‌های ایجاد شده برای پیکره بندی شبکه تأمین مورد استفاده قرار می‌گیرند که پس از آن شبکه در معرض اختلالات تصادفی قرار می‌گیرد. دو استراتژی SCRM یعنی کاهش موجودی و تغییر مسیر احتمالی بکار می‌روند و حدودی که این استراتژی‌ها می‌توانند بهبودی شبکه را افزایش دهند، مورد ملاحظه قرار می‌گیرد.

به نظر می‌رسد که نتایج ما یک یادداشت اخطار آمیز باشد. ما در می‌یابیم که کارایی دو استراتژی SCRM با توپولوژی شبکه تأمین تعدیل می‌شود و افزایش شناخت از توپولوژی شبکه تأمین برای تأیید انتخاب یک استراتژی مؤثر ضروری است. اولاً، نشان داده شده است که کاهش موجودی، تغییر مسیر احتمالی را در یک شبکه تامین پیچیده صرف نظر از توپولوژی، بهتر اجرا می‌کند. یک درس کلیدی این است که توپولوژیهای تصادفی نسبت به شبکه‌های بدون مقیاس، به سطح بالاتری از موجودی برای بازیابی و بهبود از اختلالات نیاز دارند. همچنین مشاهده شده است که تغییر مسیر احتمالی با توجه به تعداد اندک تأمین کنندگان دیگر، برای شبکه‌های بدون مقیاس بخصوص برای اختلالات کوتاه مدت مؤثر نیست.

 ما سپس مدیریت ریسک هدفمند را مورد بررسی قرار می‌دهیم درجاییکه تنها تأمین کنندگانی که از وجود اختلالات رنج می‌برند از استراتژی مدیریت ریسک استفاده می‌کنند. تأمین کنندگان هدفمند همیشه منجر به کاهش هزینه نمی‌شوند. در مقابل، کاهش موجودی هدفمند ممکن است در زمانیکه شبکه در معرض اختلال تصادفی ناشی از موجودی بیش از اندازه که باید برای مدت طولانی نگهداری شود قرار می‌گیرد، بطور قابل توجهی هزینه‌ها را افزایش دهد. تغییر مسیر احتمالی هدفمند در زمانیکه شبکه در معرض اختلالات کوتاه مدت قرار می‌گیرد، موجب نوسان در موجودی شده و منجر به کاهش نرخ پرسازی و افزایش هزینه می‌شود. کار ما انگیزه بیشتری برای انجام مطالعات بیشتر در مورد رابطه بین کارآمدی و عملکرد شبکه‌های تأمین و توپولوژی آنها ایجاد می‌کند.