ABSTRACT

Business models, dynamic capabilities, and strategy are interdependent. The strength of a firm’s dynamic capabilities help shape its proficiency at business model design. Through its effect on organization design, a business model influences the firm’s dynamic capabilities and places bounds on the feasibility of particular strategies. While these relationships are understood at a theoretical level, there is a need for future empirical work to flesh out the details. In particular, studies that provide a better understanding of business model innovation, implementation, and change will also shed light on important aspects of dynamic capabilities.

نمونه ترجمه مقاله:

مقدمه

مدل تجاری به شرح معماری نحوه ارزش‌آفرینی شرکت برای مشتریان و تحویل این ارزش به آنها می‌پردازد، و مکانیسم‌های استفاده شده برای شناخت سهم این ارزش شرح داده می‌شود. این مدل مجموعه‌ای انطباقی از عناصر دربرگیرنده جریان‌های هزینه‌ها، درآمدها و سودها است.

در ارتباط با سود مشخص می‌شود، موفقیت کسب‌وکار به طرح و اجرای مدل تجاری همانند انتخاب فناوری‌ها و بهره‌برداری از تجهیزات و دارایی‌های ملموس بستگی دارد. مدل تجاری مسیری را فراهم می‌کند که بدان‌وسیله نوآوری فناوری و دانش فنی در ترکیب با بهره‌برداری از دارایی‌های ملموس و ناملموس به جریان سود تبدیل می‌شوند (Teece, 1986, 2006).

در حالی که دیدگاه منبع محور شرکت دارایی‌ها را گردآوری می‌کند که چهار معیار اصلی تعریف شده توسط بارنی (1991) – ارزشمند، نادر، تقلیدپذیر ناقص و غیرپایدار (VRIN)-را برای منابع و قابلیت‌هایی دارند که می‌توانند از مزیت رقابتی ماندگار پشتیبانی کنند، این بخش تنها یک بخش از فرایند است. منابع VRIN باید برای استراتژی سازگار و مدل تجاری صحیح مهار شوند. با این حال، شرکت‌های دیگر در نهایت تاحدی از موفق‌ترین مدل‌های کسب‌وکار تقلید می‌کنند، اما حداقل می‌توان از دارایی‌های VRIN مرتبط با این مدل در برابر تاثیرات سوء رقبا محافظت کرد.

طرح و بهره‌برداری از مدل‌های کسب‌وکار به قابلیت‌های شرکت بستگی دارد. ساخت، اصلاح، اجرا و تغییرشکل مدل‌های کسب‌وکار خروجی‌های قابلیت‌های (پویا) بلندمرتبه هستند. روال سازمانی و مهارت‌های مدیریتی بر قابلیت‌های پویا تاکید می‌کنند، این قابلیت‌ها توانایی شرکت برای ادغام، ساخت و پیکربندی مجدد شایستگی‌های درونی برای پرداختن به، یا در برخی موردها مطرح کردنِ، تغییرها در محیط کسب‌وکار است (Teece et al., 1997; Teece, 2007). نقطه قوت قابلیت‌های پویای شرکت به دلایل زیادی برای توانایی‌‌اش برای حفظ سوددهی در بلندمدت ضروری است، از جمله توانایی برای طراحی و تعدیل مدل‌های کسب‌وکار.

درک قابلیت‌های پویا در زمینه سبد کلی قابلیت‌های سازمان آسانتر است، این کار قابل تصور به صورت فعالیت در دو سطح است (Winter 2003). قابلیت‌های بهره‌برداری و معمولی دیگر در سطح پایه است، فعالیت‌های روزمره، اداری و نظارت پایه برای هر سازمانی ممکن می‌سازد تا برنامه تولید معین، یا مجموعه معین فعالیت‌ها را، کمابیش به شکلی کارآمد دنبال کند. مهمتر اینکه، لایه‌ای از قابلیت‌های پویا وجود دارد که به قابلیت‌های «بنیان‌های خرد» و مرتبه بالاتر تقسیم می‌شود (Teece, 2007). بنیان‌های خرد شامل تعدیل و ترکیب مجدد قابلیت‌های معمولی فعلی شرکت و همچنین توسعه قابلیت‌های جدید است. آنها قابلیت‌های پویای مرتبه دوم هستند که شامل توسعه محصول جدید، گسترش مناطق فروش جدید، اختصاص الزامات محصولی در سطح بخش‌های شرکت‌های بزرگ و اقدامات دیگر است که تصمیم‌گیری مدیریتی زیرکانه تحت عدم‌قطعیت را تشکیل می‌دهد. هدایت این قابلیت‌های پویای بلندمرتبه که توسط آن مدیریت، با حمایت فرایندهای سازمانی، احتمالاً مسیرهایی را برای آینده شناسایی می‌کند، مدل‌های کسب‌وکار را برای استفاده از فرصت‌های جدید یا تغییریافته ترسیم می‌کند و بهترین پیکربندی را برای سازمان برطبق شکلی فعلی‌اش و برنامه‌های جدید برای آینده تعیین می‌کند.