1-مقدمه

امروزه، علاوه بر درمان پزشکی، بیماران از درمان­های مکمل و بدیل در حوزه­های متعدد پزشکی سود می­برند. درمان­های بدیل و مکمل گروه­های فرعی زیادی دارند. رویکردهای انرژی، یکی از این گروه­ها، شامل ریکی، کیگونگ و تماس درمانی است.

ریکی، یکی از رویکردهای انرژی، توسط دکتر یوسوی در متون سانسکریت، در اواخر قرن نوزدهم کشف شد و در ادامه در کاربرد عملی هوایو تاکاتا مطرح شد [1,2,3]. در ریکی، هرچیزی در جهان متشکل از انرژی است از جمله بدن انسان و مشتقات این انرژی می­تواند منجر به بیماری شود. ریکی به ساختار پر شده با خرد روحی اشاره می­کند که در انتظار بیداری در انسان و همچنین انرژی جهانی است [4,5]. در کاربرد ریکی، فرد حرفه­ای تلاش می­کند تا جریان انرژی را در فرد با ارسال انرژی دریافتی از جهان متعادل کند [6,7,8].

کاربرد ریکی متشکل از سه مرحله به صورت سطح اول، سطح دوم و سطح مهارت است. افراد حرفه­ای انرژی خودشان را در سطح اول متوازن می­کنند. آنها می­توانند انرژی ریکی را به افراد دیگر در سطح دوم ارسال کنند. در سطح سوم، که مرحله مهارت است، شخص می­تواند افراد حرفه­ای جدید را آموزش دهد [1]. در ریکی، مدت درمان حدود تقریباً 30-90 دقیقه است. درطی این کاربرد، شخص دراز می­کشد یا در موقعیت کشیده می­ماند و نیازی به درآوردن لباس نیست [1,2,4].

ریکی عموماً ایمن است و تاکنون تاثیر مخرب جدی­ برایش گزارش نشده است [8]. برطبق داده‌های مرکز ملی پزشکی مکمل و بدیل، به تدریج علاقه فزاینده به رویکردهای انرژی در میان مصرف‌کننده­ها و فراهم­کنندگان مراقبت درمانی ایجاد شده است [9]. به خصوص در دهه گذشته، شیوه ریکی در میان دکترها، پرستاران و سایر افراد حرفه­ای مراقبت درمانی افزایش یافته است [3]. این شیوه در واحدهای توانبخشی، آسایشگاه­ها، واحدهای مراقبت فوریت، کلینیک­های روان­پزشکی، اتاق عمل، تسهیلات مراقبت از کهنسالان، کلینیک­های امراض کودکان، کلینیک­های امراض زنان و مامایی و کلینیک­های مراقبت از نوزادان رواج دارد. افراد حرفه­ای در زمینه ریکی با مجوز یا بدون مجوز نظیر پرستار، مراقبان، اعضاء خانواده و بیمارانی که اولین بار آموزش سطح ریکی را در بیمارستان­ها و کلینیک­ها دریافت کرده­اند می­توانند ریکی را اجرا کنند [3,10].