Abstract

This paper presents the results of a laboratory and numerical study on the effects of cement treatment of the interface between geotextile and sand on the bearing capacity of a foundation built on geotextilereinforced sand. The bearing capacity of a 25 cm
7.5 cm strip footing on a 90 cm
25 cm
30 cm sand box reinforced using a single-layer reinforcement of different lengths including, 20, 30, 45, 60, 75 and 90 cm, was studied in a laboratory. A cement-treated zone was created on the geotextile to improve the friction and adhesion of the interface zone.

Tests were also conducted on reinforced soil without a cement-treated zone and the results were compared. A finite element model was calibrated and used for further studies. The results of the laboratory tests indicated that cement treatment of the interface between the geotextile and sand increases the bearing capacity of the foundation by 6%e17%, depending on the length of the reinforcement. The effectiveness of the cement-treated interface on improving of the bearing capacity is more evident with shorter-length reinforcements. For a certain bearing capacity, the required length of the reinforcement was reduced by approximately 40% when the interface zone of the sand and reinforcement was cement-treated. The effect of the cement-treated zone on the bearing capacity was more evident in low settlement levels, and decreased as the length of the reinforcement increased.

نمونه ترجمه مقاله:

خواص مکانیکی خاک به عنوان مواد گرانولی به اصطکاک، انسجام، همپوشانی و محصور شدن آن بستگی دارد. ورود ژئوسنتتیک به عنوان یک روش تثبیت مکانیکی خواص مکانیکی خاک را بهبود می بخشد [1]. ژئوسنتتیک به طور گسترده ای برای بهبود عملکرد و ثبات قسمت های پر شده و پایه ها مورد استفاده قرار می گیرد[2]. استفاده از یک تقویت کششی مناسب در یک توده خاک می تواند آن را برای حفظ خود و بار اضافه شده آماده کند .  (یانگ و همکاران، 2016). سهم تقویت کننده ها در ظرفیت تحمل یک پایه بستگی به اتفاقات منطقه دارد و  برای تغییر شکل های کششی کوچک ق ابل توجه نیست . [3]ظرفیت تحمل یا پایداری سیستم های تقویت شده ژئوسنتتیک تحت سه معیار قرار می گیرد: شکست محوری، خروج و لغزش تقویت شده[4]. ظرفیت بار محوری برای تقویت کننده ها می تواند با استفاده از تقویت کننده های قوی یا چند لایه فراهم شود[5]. برای استفاده از ظرفیت محوری ژئوسنتتیک ها با مقاومت بالا، یک ظرفیت بالا برای خروجی مورد نیاز است. مکانیزم خروجی نتیجه لغزش نسبی منطقه تقویت شده با توجه به خاک محدود در منطقه رابط است. ظرفیت خروج ژئوسنتتیک به تنش طبیعی، طول لنگرگاه، زاویه اصطکاک رابط و چسبندگی بستگی دارد. بنابراین، تعداد لایه های تقویت کننده و همچنین طول تقویت، ظرفیت بار محوری، خواص رابط و عمق تعادل از جمله پارامترهای تاثیر گذاری در بهبود ظرفیت تحمل یک پایه ساخته شده در خاک تقویت شده ژئوسنتتیک به حساب می آِیند .

افزایش تعداد لایه های تقویت کننده ظرفیت باربری نهایی را در میزان کاهش ، افزایش می دهد [6]؛ با این حال، لایه تقویت اضافی در کاهش رسوب چندان موثر نیستند  . [7]گیدو و همکاران (1986) گزارش کرده اند  که افزایش دوازده درصدی ظرفیت تحمل یک فونداسیون که بر روی یک تقویت کننده دوجداره قرار گرفته است، در مقایسه با همان ظرفیت بار بر روی تقویت کننده یک لایه قرار گرفته در عمق ، 25 بار عرض بزرگ تری دارد .  تفرشی و دوسون (2010) گزارش دادند که ظرفیت باربری نهایی 50٪ افزایش می یابد، زمانی  که دو لایه تقویت کننده به جای یک

[1] (Shukala and Yin، 2006).

[2] (Wu and Pham، 2013؛ Miao et al.، 2014)

[3] (McCartney and Cox، 2013)

[4] (Shukala and Yin، 2006)

[5] (Ouria et al.، 2016)

[6] (Basudhar et al.، 2007؛ Tafreshi and Dawson، 2010)

[7] (Basudhar و همکاران، 2007).