نمونه ترجمه مقاله:

1. مقدمه

مدل های برنامه ریزی تولید کلاسیک به تعیین برنامه تولید با حداقل هزینه یا حداکثر سود می پردازند با توجه به این موضوع که تقاضا باید زمانی که ظرفیت موجود است برآورده بشود. تقاضا برای هر دوره انباشت سفارشات مشتری با همان تاریخ است. با این حال، اغلب متمایز سازی سفارشات مشتری بنابه دلایل متعدد ضروری است (آئوم[1] و براهیمی[2]، 2013). در حقیقت، مشتریان مختلف شرایط خاصی را به منبع مواد خام یا کیفیت آزمون های کنترل در طی فرآیند تولید سفارشات آن ها تحمیل می نمایند. همچنین، در مورد ظرفیت محدود، تصمیم گیرنده می تواند تنها تقاضاها را تا حدودی برآورده نماید و در نتیجه باید در خصوص این موضوع تصمیم بگیرد که کدام سفارشات مشتری باید برآورده بشوند. علاوه بر این، حتی اگر ظرفیت کافی جهت برآورده نمودن تمامی سفارشات وجود داشته باشد، ما دو دلیل عملیاتی را برای رد بالقوه یک سفارش شناسایی می نمائیم: اقتصاد مقیاس و تاثیرات تراکم. این دو دلیل بعدها شرح داده شده، منجر به دو مسئله پذیرش سفارش یکپارچه و برنامه ریزی تولید می شوند.

دلیل نخست برای رد یک سفارش مرتبط با اقتصاد مقیاس است، که در قدیم در مسئله مقدار تولید مدل سازی می شوند (واگنر[3] و ویتین[4]،1958). مسئله مقدار تولید بین تنظیم و هزینه های موجودی تعادل برقرار می نماید، در حالی که در هر دوره تقاضا را برآورده می نماید. با این حال، برای یک شرکت رد سفارش مفید تر می باشد اگر به هزینه تنظیم بالا نیاز باشد و با سفارشات مازاد جهت توجیه تنظیم تولید انباشته نگردد (گونس[5]، 2012). دلیل دوم مرتبط با تاثیرات تراکم می باشد. زمان تولید، یعنی، زمان مورد نیاز برای مواد آزاد شده در سیستم تولید جهت تبدیل به کالاهای پایانی، به حجم کار بستگی دارد. صف بندی مدل ها نشان می دهد که زمان تولید غیر خطیت را افزایش می دهد در حالی که استفاده از منابع 100% نزدیک می شود (هوپ[6] و اسپرمن[7]، 2001). تاثیرات تراکم معمولا با استفاده از توابع پاکسازی در مسئله برنامه ریزی ترخیص سفارش با زمان تولید مبتنی بر بار مدل سازی می شوند (آسموندسون[8] و همکاران، 2006)، جایی که تقاضا باید برآورده شود. با این حال، سفارشات بسیاری که پذیرفته می شوند دارای زمان تولید بالاتری هستند، که همین موضوع منجر به احتمال از دست دادن موعد مقرر مشتری می گردد. این موضوع همچنین دارای تفسیر اقتصادی است. در حقیقت، کفلی[9] و همکاران (2011) نشان می دهند که قیمت های حاشیه ای منابع ظرفیت دار الزاما برابر با صفر نمی باشد زمانی که مصرف از یک کمتر است. این موضوع بدین معنی است که حتی در موردی که ظرفیت موجود است، درآمد حاصل از سفارش مازاد باید حداقل هزینه تولید متغییر بعلاوه دوبرابر محدودیت های ظرفیت که حجم بار را مدنظر قرار می دهند جبران نماید.

عدم قطعیت تقاضا عامل مهم جهت مدنظر قرار دادن برنامه ریزی تولید، به خصوص برای تولید کنندگانی با زمان تولید طولانی می باشد. سفارشات مشتری خاص در معرض عدم قطعیت بزرگ از نظر اندازه سفارش و موعد مقرر قرار دارند. در مورد تولید نیمه رسانا به عنوان مثال، مشتریان به ارائه نشانه تقاضا پیش از موعد مقرر می پردازند و با گذشت زمان آن ها به تدریج سفارشات خود را تنظیم می نمایند تا زمانی که سفارش شرکت حاصل گردد. با وجود بزرگی تغییر بین نشانه تقاضا و سفارش شرکت، مشتریان هنوز هم نیاز دارند که سفارشات در مدت کوتاهی از موعد مقرر نهایی برآورده بشوند (هیگل[10] و کمپ[11]، 2011). عدم قطعیت مقدار سفارش همچنین از طریق قراردادهای انعطاف پذیری کمیت کاهش می یابد جایی که تولید کندده باعث می شود خریدار سفارش را پس از مشاهده تقاضا تغییر بدهد (باسوک[12] و آنوپیندی[13]،1997؛ تسای[14] و لاوجوی[15]،1999). عدم قطعیت تقاضا بر برنامه ریزی تولید و تصمیمات پذیرش سفارش تاثیر می گذارد در حالی که اقتصاد مقیاس و حجم کار توسط اندازه واقعی سفارشات پذیرفته شده تحت تاثیر قرار می گیرند.

[1] Aouam

[2] Brahimi

[3] Wagner

[4] Whitin

[5] Geunes

[6] Hopp

[7] Spearman

[8] Asmundsson

[9] Kefeli

[10] Higle

[11] Kempf

[12] Bassok

[13] Anupindi

[14] Tsay

[15] Lovejoy